Αθήνα ΙΝΚΑ/ΓΟΚΕ- /580/02.10.2017

Ο Δόλος στα δάνεια, όταν εξετάζεται στο Δικαστήριο για την ανάκτηση της βλάβης του δανειστή, απαιτείται απαραιτήτως να εξετάζεται πρώτα ο τυχόν δόλος που εισέρχεται από τον ισχυρότερο των συμβαλλομένων μερών και ακολούθως ή δευτερευόντως αυτός που τυχόν εισέρχεται από τον ασθενέστερο των συμβαλλομένων μερών, η εκκίνηση και η διαδρομή του ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΩΣ ανεξαρτήτως ύπαρξης ειδικής πρόβλεψης, (παρ. 1 εδ. α’ άρθρ 1 Ν. 3869/2010).

Η αδυναμία μέχρι σήμερα να έχει προτεραιωθεί και στις δικαστικές αποφάσεις και στην νομοθεσία, η εξέταση του δόλου, πρώτα του εισερχόμενου εκ μέρους του ισχυρότερου των συμβαλλομένων μερών, δηλαδή της τράπεζας και των υπαλλήλων και στελεχών της και επικουρικά και δευτερευόντως του δανεισθησόμενου, είναι αποτέλεσμα της ελλιπούς αξιολόγησης από την μη επαρκή προβολή και στα δικόγραφα προφανώς, των συνθηκών και της ικανότητας και κυρίως των υποχρεώσεων και της ωφέλειας των μερών κατά τον χρόνο της σύναψης και η προοπτική των κρινομένων συμβάσεων.

Κρίσιμο και βασικό στοιχείο για να μην είναι επιπόλαιη μία δικαστική απόφαση, είναι η εμπεριστατωμένη προβολή στο δικόγραφο, του τυχόν πταίσματος ή και του δόλου, των ελεγκτικών της πιστοληπτικής ικανότητας του συνήθως προσκληθέντος δανειοδοτηθησόμενου και των εγκριτικών και χορηγητικών οργάνων και υπηρεσιών της τράπεζας, που ενέκριναν με βάση τα στοιχεία δανειοδοτικής ικανότητας που ζήτησαν και προσκόμισε ο δανειολήπτης για την δανειοδότηση που εγκρίθηκε και χορηγήθηκε.

Τα εν λόγω όργανα αφ ενός ορίζονται μεν και υπάρχουν υποχρεωτικά με βάση τις κανονιστικές διατάξεις και εγκυκλίους της Τράπεζας της Ελλάδος κ.ε. και για την προστασία της κεφαλαιακής επάρκειας, είναι προστηθέντες ΑΚ 652 και 922, αλλά αφ ετέρου έχουν συμφέρον την ανέλιξή και τα μπόνους τους, με βάση τον όγκο πελατείας που περιέχει η εργασία τους.

Η τυχόν νομολογογιακή απαίτηση ότι ο δανειολήπτης θα έπρεπε να προβλέψει ότι ανελάμβανε υπέρμετρες όφειλες για το μέλλον, ανεξάρτητα της ακόλουθης ανυπαίτιας του μεταβολής των εθνικών οικονομικών συνθηκών, είναι αβάσιμη, απόλυτα άδικη και αντίθετο στο περί δικαίου αίσθημα, όταν αποδεικνύεται πως αφού δεν απέκρυψε στοιχεία που του ζητήθηκαν πριν εγκριθεί η δανειοδότηση, δεν ήταν υπέρμετρες οι οφειλές που ανέλαβε, όπως αξιολόγησαν και οι προστηθέντες ΑΚ 652 & 922 του δανειστή, αρμόδια όργανα, επιτροπή του χορηγήσεων.

Έτσι, πρέπει να εξετάζεται επαρκώς, πρώτα ο τυχόν δόλος του δανειοδότη, αφού μπορεί να προκύπτει πως με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και σκοπό τον δόλιο πλουτισμό του δανειστή, η εξ αρχής συγγνωστή στην τράπεζα αδυναμία του δανειοδοτηθησόμενου λήπτη, μοχλεύεται με την ύστερη επίκληση ως δήθεν δόλος του δανειολήπτη, που όμως ήταν δόλος και στόχευση της τράπεζας, ώστε, μετά την απόκτηση από τον δανειολήπτη π.χ. οικίας μέσω του στοχευμένου δανεισμού και μετά την πληρωμή εκ μέρους του σειράς δόσεων να την κατασχέσουν και να αποτελέσει περιουσία της τράπεζας ως προϊόν σύμβασης που περιέχει δόλο του δανειστή, και στοχευμένη ζημία του πολίτη δανειολήπτη που περιήλθε σε αδυναμία και από την ανυπαίτια αλλαγή συνθηκών.